De blokfluit is een onderschat instrument. Het zal komen door het gebruik op scholen dat het niet door iedereen als volwaardig wordt gezien. Onzin natuurlijk, beluister maar eens één van die blokfluitconcerten uit de Barok. Met name de Italianen hebben heel wat virtuoze concerten geschreven. De blokfluit is in de hedendaagse gecomponeerde muziek echter wat minder goed vertegenwoordigd, iets waar de fameuze Michala Petri al jarenlang verandering in probeert te brengen.
Met succes, want na eerdere albums met blokfluitconcerten, uitgebracht door Petri’s eigen label OUR Recordings, uit Denemarken, Engeland, Duitsland en Frankrijk en China, ligt er nu, met als titel ‘American Recorder Concertos’, een nieuwe met concerten van de Amerikaanse componisten Roberta Sierra, Steven Stucky, Anthony Newman en Sean Hickey.
‘Prelude, Habanera and Perpetual Motion’ heet het stuk van Sierra, dat hij oorspronkelijk in 2006 schreef voor blokfluit en gitaar en in 2016 bewerkte voor blokfluit en orkest. Direct in de ‘Prelude’ krijgt Petri de kans te schitteren met een vederlichte melodie, terwijl de Tivoli Copenhagen Phil, onder leiding van Alexander Shelley een feeëriek klankpalet hanteert.Een sfeer die zich doorzet in ‘Habanera’, maar nu aangevuld met een subtiele vorm van ritmiek. De ritmiek bereikt een hoogtepunt in ‘Perpetual Motion’, met als bijzonderheid het energieke en aanstekelijke duet blokfluit – slagwerk. Stucky voelde aanvankelijk die hierboven genoemde weerstand tegen de blokfluit, tot hij Petri hoorde spelen en besloot om het driedelige ‘Etudes’ te schrijven, waarin Petri wordt begeleid door een al even vederlicht spelend Danish National Symphony Orchestra, onder leiding van Lan Shui. Het eerste deel, ‘Scales’ laat goed horen welke mogelijkheden de blokfluit biedt. Langgerekte klanken en vrolijk gekwetter, of we hier een vogel horen, zet Stucky af tegen een abstract klanklandschap. In ‘Glides’, het tweede deel horen we de invloed van Béla Bartók en Witold Lutoslawski, twee door Stucky zeer gewaardeerde componisten. Maar het is het derde deel, ‘Arpeggios’ dat Petri de beste kans tot schitteren geeft, middels melodische patronen die verwijzen naar de Barok.
Met ‘A Pacifying Weapon’ verwijst Sean Hickey naar de blokfluit, die het opneemt tegen een heel blaasorkest, versterkt met percussie, hier The Royal Danish Academy of Music Concert Band, onder leiding van Jean Thorel. Niet alleen een leuk gegeven, Hickey verwijst hiermee wel degelijk naar het kruitvat dat de wereld is. Reeds in het eerst deel valt de weldadige toon op van de blokfluit, regelmatig flink contrasterend met het tumult van het concert. In het tweede deel gaat het er een stuk harmonieuzer aan toe. Noem het gerust de stilte voor de storm, die middels golven slagwerk het begin van het derde deel kenmerkt. Maar ook in dit deel blijft de klarinet fier overeind en helder van klank zijn vreedzame boodschap verkondigen, als tegenwicht tegen de duistere ensembleklanken.
Anthony Newman is een vooraanstaand clavecimbelist, gespecialiseerd in de muziek van Bach. Het mag dan ook niet verbazen dat zijn concert voor blokfluit, clavecimbel en strijkers het minst modern klinkt. Er wordt mooi gemusiceerd door zowel Petri als door Newman en het Nordic String Quartet maar de vraag is toch wel een beetje wat zo’n stuk nu echt toevoegt. Newman komt hier toch vooral over als de uitvoerder die ook eens een stuk wil componeren.